één van de locaties geschetst en in karton gebouwd (miniatuurontwerpmaquette)
zolder 1
zolder 2
zolder karton
hoewel we de afdeling ‘onregelmatig’ behoorlijk recht doen gaan we intussen gestaag door met het uitwerken van de diverse onderdelen van de film. hier een paar kleistudies van H.C. naar de hoofdpersonages; met name naar wat er zich afspeelt onder de huid. puur gebitsfetishisme.
schedels, profiel
schedels, closeup
inmiddels zijn we weer een hele tijd en ook een heleboel pogingen om uit te zoeken of en hoe we een camerasysteem kunnen maken waarmee we de shots kunnen draaien die we willen draaien verder… en eindelijk genoeg vooruitgang geboekt om er een nieuwe post aan te wijden! de status op dit moment is dat we één van de grootste hobbels op het parcours lijken te hebben genomen: de beweging van de camera in onze 3D-software omzetten naar een op de computer aan te sluiten motorgestuurde robot. na eindeloos veel praten met deskundigere techneuten dan wijzelf zijn we uiteindelijk terechtgekomen bij een australische cinematograaf die een aantal jaren geleden met hetzelfde probleem kampte en een combinatie van software en hardware heeft gemaakt voor precies dit doel.
nu dan de volgende stap: het ontwerpen en bouwen van de robot (dat moeten we namelijk nog steeds zelf doen). een mechaniek waardoor we onze camera (in feite een fototoestel) eindeloos vaak precies dezelfde complexe beweging kunnen laten herhalen, stap voor stap, frame voor frame, en op verschillende snelheden. hier het eerste plan.
ontwerp minimocorig
en een schema van hoe het volgens ons moet gaan werken straks
schema
het stelt nog niet veel voor eigenlijk… en het bouwen ervan gaat vast nog een hele klus worden. maar in ieder geval zijn we weer op weg!
na de proefdraaidagen van een paar maanden terug, waarbij we er onder andere achter kwamen dat we met te kleine maquettes en een te grote camera zaten, was het voor een deel weer terug naar het tekenbord en opnieuw van alles uitrekenen. kijken op welke schaal de maquettes minimaal zouden moeten zijn en of het veel zou schelen als we een kleinere lens zouden nemen. en wat voor een hoek die lens dan moest hebben.
aangezien we alles in een mix van maquette en 3D CGI aan het maken en plannen zijn was het meest logische om de hele camera plus lenzen precies op echte maten na te maken in m’n 3D-programma, de 3D-sets om te schalen naar precies de maten waarin H.C. ze van plan was te maken en dan te zien of het past, waar de camera of de lens tegen muren en plafonds opbotst en of de lens wel scherp te stellen is.
draadmodel Jasper
hier het draadmodel van de camera (de canon 5D mkII), een paar lenzen en wat clues mbt de focus.
hier één van de (langere) shots uit de animatic gezien van opzij als draadmodel, met de camera en de zoomlens die we gebruiken (de rode lens in het draadmodel) erin. alles gemodeld naar ware grootte – de muren van de maquette zijn hier 20 cm hoog. (het shot is 4x zo snel als in de animatic, het gaat er alleen om te zien waar het mis gaat). het groen/rode blok onderin geeft aan waar het mis gaat met de minimale focus afstand. en linksonder staat het shot zoals het door de camera gezien er uitziet.
en hier precies hetzelfde shot, alleen is nu de maquette twee maal zo groot; de muren zijn nu 40 cm hoog. nu past de camera bijna overal binnen de set. de blauwe lens op de camera geeft de maten aan van een 35mm lens, waar het virtuele shot ook mee is gedraaid. bijna het hele shot is nu scherp te trekken.
dat is dus duidelijk: we moeten overstappen op een twee maal zo grote maat maquettes en afstappen van onze zoomlens. in ieder geval voor de groothoekshots.
om alvast te zien wat er gebeurt heb ik vandaag met foamboard een supereenvoudige versie van de testset gemaakt en daar een paar shots in gedraaid. hierboven met de zoomlens op 35mm en een peertje aan het plafond als enige licht. als novelty heb ik tijdens het shot de focus gepullt, dat kan via de usb-aansluiting van de camera en de canon-software op m’n computer. wat heel goed te zien is is de korte scherptediepte van de 5D bij deze omstandigheden. aan de andere kant is ook goed te zien dat de grotere schaal nu al goed werkt, de camera kan behoorlijk dichtbij de muur beginnen en ruim uitkomen. wat ook een voordeel is, is dat de motor die de dolly aandrijft nu op volle snelheid kan draaien omdat de camera een veel grotere afstand moet afleggen. en hoe sneller hij draait, hoe minder hij last heeft van kleine onregelmatigheden onderweg.
bij deze test heb ik een felle spot op de hoek van de set gezet waardoor ik m’n diafragma kon knijpen naar F9.0. daardoor neemt de scherptediepte ineens een heel stuk toe. (ik heb ook hier de focus scherp gehouden op de hoek tussen de muren)
hier nog een extraatje – de twee shots lopen zo exact gelijk dat ik ze naadloos over elkaar kan leggen. waarmee we in feite een motioncontrolcamera hebben! we waren al van plan om daar uitgebreid gebruik van te gaan maken – details in een shot die extra aandacht vragen op een grotere schaal bouwen en fotograferen en daarna naadloos in een kleinere schaal maquette zetten – maar tot nu toe had ik eigenlijk nog geen bewijs dat dat ook werkelijk zou gaan lukken.
(een waarschuwing vooraf: in deze post zitten wat foto’s en teksten die het plot van de film verraden. of tenminste, een deel ervan. SPOILERALERT, met andere woorden!)
model H.C.
om op de daguerreotypes het huis in aanbouw te kunnen tonen hadden we ook een geraamte nodig. hoewel een “barn-raising” aanpak juister was geweest gezien het tijdperk en locatie, hebben we bewust gekozen om de contouren van het uiteindelijke huis direct herkenbaar te laten zien; dit bouwstadium wilden we bewust in niet te veel stapjes breken omdat er nog een boel informatie bij zou komen.
de constructie van de balken heb ik trouwens bewust iets meegegeven van een vogel- of dierentuinkooi om alvast een suggestie te geven van de benauwende toestand waar de karakters zich in bevinden. daarnaast is er ook nog een symboliek met beenderen, maar daarover later meer…
model H.C.
om het huis te laten groeien op de foto’s kon het model uit elkaar gehaald worden in modules. zoals bij een boel filmhuizen zal het interieur straks stukken groter (b)lijken dan ooit in dit model zou passen.
model H.C.
wanneer de hoofdrolspeler zijn verstand begint te verliezen zien we dat terug in zijn drang om alsmaar door te blijven bouwen op het lang voltooide huis. een belangrijk punt omdat nu bevestigd wordt dat er iets werkelijk niet in orde is.
model H.C.
hiervoor heb ik verschillende etages ontworpen, telkens een stukje erger dan de vorige.
niveaus van waanzin zeg maar.
niet alleen de logische opzet en architectuur kloppen steeds minder, maar ook de materiaalkeuze, constructie en afwerking gaan finaal het raam uit. de bouwer lijkt nu een compleet ander doel voor ogen te hebben, of was dit misschien altijd al zijn opzet?
model H.C.
de toelopende torenvorm laat de kijker ook vermoeden dat dit niet langer zo door kan gaan, het zal tot een breekpunt moeten komen…
model H.C.
de tweede etage heeft nog herkenbare huisvormen, maar deze zijn op onlogische manier aan elkaar vastgeklonterd.
model H.C.
de elegante rondingen komen nergens meer terug, de dakpannen lijken willekeurig en het lijstwerk ontbreekt.
model H.C.
in het schilderwerk heb ik geprobeerd een idee te geven van niet geschaafde planken van verschillende houtsoorten die er stevig, maar zonder verdere afwerking tegenaan zijn genageld.
model H.C.
de derde etage is naast zijn uitstraling van complete chaos ook bedoeld om als silhouet goed te werken. ook hier, meer nog dan bij de basis van het huis, speelt de referentie aan botten of een droog, kaal karkas een rol.
model H.C.
model H.C.
model H.C.
met de dolly, de draaischijf, een berg aantekeningen en de interieurtestset uit de vorige post (en een plastic lijkje van de Hema) hebben we een paar weken geleden drie interessante leerzame gezellige traumatische proefdraaidagen doorgemaakt.
motortjes die te snel draaien voor stopframe en te langzaam voor fullframe, toerentalregelingen die niet nauwkeurig genoeg zijn in te stellen, overdreven complexe omrekenprocedures voor de interactie tussen de draaischijf en de dolly, een lens die hoewel schitterend van kwaliteit te groot is om in onze kleine sets te passen, het vooralsnog afwezig zijn van een stopframefollowfocussysteem, het zijn maar wat redenen om hieronder een paar filmpjes te laten zien die we al eerder hadden gedraaid en die wat eenvoudiger in elkaar zaten (lees: die wel zijn gelukt)
tussen het maken van de conceptuele modellen en de sets waar we uiteindelijk in gaan draaien zijn er nog een boel dingen die we moeten uitzoeken.
door proefsets te bouwen en filmen gaan we proberen antwoord te krijgen op de volgende vragen:
wat is bijvoorbeeld de ideale grootte waarop alles gebouwd moet gaan worden; kan de camera er door heen bewegen zonder dat we vrijwel ieder muurdeel direct moeten verplaatsen, of kunnen we een boel trukeren door middel van digitale set extensies? (dit zijn achteraf geanimeerde aanvullingen op het fysieke decor, zoals plafonds die storende spots en constructies maskeren.)
het vereisde niveau van detail is ook een groot punt; wat is eigenlijk zichtbaar wanneer de camera door het half donkere huis zwerft.
moeten we echt elke nerf en knoest van de vloer gaan modelleren, zodat ze net even wat strijklicht meepakken of volstaat een globale indicatie dat er planken liggen door ze simpelweg plat te schilderen?
voor bepaalde shots overwegen we om verschillende schalen los van elkaar te draaien en later te combineren. denk bijv. aan meer dan levensgrote rekwisieten die we geloofwaardig op een miniatuur tafel kunnen zetten.
een ander punt zijn de hoeken waaronder de camera het beste kan bewegen. in sommige gevallen willen we alle meubels goed vast zetten en de hele set op zijn rug leggen. De camera kan er dan er vrij overheen zweven terwijl het zal lijken op een zijwaartse rijder. In miniatuur misschien prima te doen!
kortom een boel spannend spul om uit te gaan zoeken.
hier zijn alvast wat foto’s van een proefset in ontwikkeling.
foto H.C.
The Grand Staircase in aanbouw. trappen zijn altijd heerlijk dramatische en dynamische dingen om in een ontwerp te verwerken. maanlicht, bliksem of een wankelmoedige weduwe, je kan er van alles op of af laten vallen.
foto H.C.
net als bij een groot filmdecor is het handig om alle wanden demontabel te houden zodat je later vrijer met de camera en lichten kan bewegen.
foto H.C.
met alle delen in elkaar gezet begint het al een beetje op een set te lijken.
foto H.C.
…en op ooghoogte nog meer.
foto H.C.
Een begin met het decoratie schilderwerk. Slijtage plekken en verkleuringen zijn al aangebracht, het behang moet nog komen.
in de vorige post eindigde ik met het eerste proefshot waarbij zowel de dolly als de camera motorisch in beweging waren terwijl de camera stopframe een serie foto’s nam. in deze post laat ik zien wat ik van plan ben er daarna mee te gaan doen en of dat allemaal werkt.
om te beginnen: zoals je uit de verhalen over motortjes die van alles aandrijven kan afleiden, is het de bedoeling dat de camera vrijwel in elk shot in beweging is. dat houdt in dat steeds als we een miniatuur-set willen uitbreiden in de computer, het noodzakelijk is om dat shot om te zetten naar een zo precies mogelijke versie in 3D. als eerste stap gebruik ik daarvoor syntheyes, een programma waarmee je het pad van de camera uit live action footage kan uitrekenen.
syntheyes camera solve
hoewel de beelden die we schieten een erg kleine scherptediepte hebben (een gevolg van de kleine schaal; het is bijna macro-fotografie) en dat weinig houvast geeft bij het tracken, lukt het goed om het pad van de camera precies te reconstrueren.
syntheyes 3D-planes
om te controleren of de 3D-camera hetzelfde doet als de echte, zet ik 3D-voorwerpen op de plek waar in het shot echte voorwerpen staan en kijk of alles exact mee beweegt.
syntheyes perspective view
op basis van de footage kan het programma daarna heel precies de textuur van die voorwerpen reconstrueren – ook al fotografeer je in geen enkel frame een voorwerp in z’n geheel, het programma kijkt naar alle frames bij elkaar en bouwt daaruit het beeld van zo’n voorwerp op. hier heb ik dat gedaan met een paar van de kistjes uit het shot.
lightwave 3D-model
daar kan ik dan in mijn 3D-animatiepakket (in dit geval LightWave3D) een volledig 3D-model van de set mee bouwen.
lightwave set
dat is dan eigenlijk een virtuele versie van het miniatuurshot. met virtuele lichten op de juiste plek en de juiste instellingen voor de lens kan ik dan in de computer vrij exact hetzelfde beeld maken als wat we eerder hebben gefotografeerd. alleen is het verschil dat nu allerlei onderdelen in het shot kunnen worden toegevoegd en dat die precies zullen meebewegen en precies hetzelfde zullen reageren op het licht en de lensinstellingen als het echte materiaal.
lightwave cameraview
in het voorbeeld heb ik een aantal houten kistjes toegevoegd aan het shot, de rode trackingstickertjes en het stukje papier dat op de grond lag eruit gehaald, de grote plank die op de voorgrond lag eruit gehaald en de camera aan het eind van het shot door laten bewegen, door het kistje heen (waar ik de bodem uit weg heb gehaald) en weer een aantal nieuwe kistjes daarachter gezet. plus de belichting zo aangepast dat je nog wat ziet aan het eind van het shot, in het origineel was het daar een donker gat.
lightwave depthpass
een laatste ding dat ik nog wilde uitproberen was het maken van een ‘depthpass’, een beeld waarin voorwerpen witter of zwarter worden naarmate ze dichter bij of verder van de camera af staan. en dan zien of ik daarmee bij het compositen de korte macro-scherptediepte van de originele beelden goed genoeg kan imiteren. het voordeel daarvan is dat ik achteraf de focus op een andere plek kan leggen dan in het gefotografeerde materiaal.
hier het resultaat: eerst het originele materiaal (wat gefotografeerd is met de camera dus), dan het bewerkte shot met alle weggehaalde en toegevoegde voorwerpen en daarna nog een splitscreen met een wireframe en de depthpass.
na het soepel rijdend krijgen van de dolly is het tijd voor het volgende onderdeel: de gemotoriseerde draaischijf. zoals misschien op eerdere foto’s op is gevallen, hebben we een ronde werktafel waar we onze kleifiguren op zetten als we ze fotograferen.
foto Jasper
wat nog niet echt te zien is geweest is dat de tafel op een as met kogellagers staat; het is een schijf die bijna zonder weerstand 360 graden in het rond kan draaien. ons idee was dat we die nodig zouden hebben als we rijders-om-een-hoek willen maken, de rails waar de dolly op zit is immers kaarsrecht. een rechte rijder over een draaiende set geeft dan in principe een gebogen rijder.
foto Jasper
foto Jasper
daarbij was het dan wel de bedoeling dat de schijf, net zoals de dolly, met een motor zou worden aangedreven. hetzelfde type als we daar bij gebruiken, zo één die op volle snelheid niet meer dan één toer per minuut maakt. hier de eerste versie. aangezien we als uitgangspunt hebben dat we alles eerst met rondslingerend restmateriaal in elkaar zetten, is die gemaakt van postbodeelastiekjes en een tochtstrip. dat werkte zo-zo. de schijf was niet perfect rond, het tandwiel op de motor had geen perfecte grip op de tochtstrip.
weg dus maar met de tochtstrip, dezelfde ketting als we voor de dolly hebben gebruikt leek ook hier de oplossing
het was alleen ook noodzakelijk om de schijf bij te slijpen, om hem perfect rond te krijgen. hier de makeshift schaafbank die ik er voor in elkaar heb gezet.
kettingknutsel Jasper
daarna twee meter ketting rondom de schijf, met spanbouten aan beide kanten kunnen we hem strak zetten. en er weer afhalen ook, anders zouden we problemen krijgen als we de schijf moeten vervoeren.
de update van het motorgedeelte omvat onder andere een met één hand te bedienen los/vast systeem zodat we de schijf steeds snel in de juiste positie kunnen terugzetten.
en een traploze snelheidsregeling met een dikke vette knop erop.
dit werkt een stuk beter, de schijf kan volkomen regelmatig en op elke snelheid heen en weer draaien. daarnaast is het motortje sterk genoeg om, als het moet, een belaste tafel tot meer dan honderd kilo aan te drijven.
vandaag heb ik er een stukje proef mee gedraaid, met een stapeltje houten kistjes bij wijze van miniatuur.
als belichting één van de mini-led-spotjes uit één van de eerste posts, vastgezet met een flexibele arm op de draaischijf. om de illusie te wekken dat de camera draait en de set stilstaat, moet het licht immers meedraaien met de schijf.
de twee regelkastjes, één voor de dolly en één voor de schijf
hier het resultaat: de dolly rijd voorwaarts terwijl de schijf met de klok mee draait.
morgen verder, kijken of dit goed verder te bewerken is en of het oude idee van de blacklightlamp gaat werken…
een tijdje terug had ik het al over de van groenten-, fruit- en tuinafval gemaakte stop-frame-camerarig die ik probeerde in elkaar te zetten. Een rail, een karretje, een electromotortje, en de problemen die ik daarbij tegenkwam in m’n pogingen daar soepele rijders mee te draaien.
na flink wat aanpassingen hier dan een update. ik ben er intussen wel achter dat het niet eenvoudig is om echt volkomen soepele camerabewegingen te krijgen als je stop-frame fotografeert. wat je in ieder geval niet kan gebruiken zijn rammelige en matig in elkaar geschroefde constructies.
knutselwerk Jasper
versie 1
knutselwerk Jasper
versie 2
knutselwerk Jasper
versie 3
knutselwerk Jasper
versie 4
knutselwerk Jasper
versie 5
foto Jasper
overigens bleek het ook nog nodig om aan het andere uiteinde van de rails een tegengewicht te hangen om allerlei ongewenste trillingen uit het geheel te halen, er hangt nu een paar kilo lood onder en dat helpt een hoop.
met iedere versie werden de rijders weer een stukje soepeler maar uiteindelijk leek het toch noodzakelijk er ook nog wat andere techniek op los te laten. na wat denkwerk blijkt dat te gaan door in m’n compositingsoftware een serie retime-operaties na elkaar te zetten waardoor kleine onregelmatigheidjes in de snelheid van de motor of de dolly worden gecorrigeerd.
hier een eerste voorbeeldje van een op die manier soepel gemaakt shot. om direct te testen of het allemaal nog geschikt is voor verdere postbewerking heb ik het shot gematchmovet (de beweging van de fotocamera omgezet naar een 3D-camera), een paar 3D-voorwerpen met de juiste belichting erin gezet en het geheel gecomposite.
interessantere shots, onderwerpen en composites volgen ongetwijfeld, voor het moment gaat het erom dat deze eerste stap werkt
